اعتماد: پیتر هانتکه سبک نوشتاری گوناگونی دارد و از جوانیاش تا به امروز این سبک را تغییر داده است. زمانی متون طولانی ادبی را نمیپذیرفت اما حالا موضعش را تغییر داده و خودش هم به نوشتن رمان حجیم روی آورده است. او در سالهای اخیر دو رمان قطور نوشته است.
پیتر هانتکه در نخستین آثارش در ادبیاتی پیشتاز بود که در آن زبان را موضوعی مناسب برای تجربه و آزمودن اندیشهها میدانستند. از زبانی دیگر ادبیات با زبان شکل میگیرد و نه با اشیا و موضوعاتی که با این زبان توصیف میشوند. بعدتر موضوع اصلیاش را نقد قالبهای ادبی مرسوم از گذشته در شعر، نثر، نمایشنامهنویسی و انتظارات خواننده از ادبیات قرار داد که در نمایشنامه «اهانت به تماشاچیان» دیده میشود. در گام بعدی پیتر هانتکه با موضعگیریهای مستقیم و مرسوم در ادبیات مخالفت کرد و مبانی نظری خود را در نقد زبان مطرح کرد. در ادامه این راه نیز دوباره به شیوه روایت سنتی بازگشت. بسیاری او را در این راه پیرو «اشتیفتر» میدانند و او را با این نویسنده مقایسه میکنند، اما هانتکه خود مخالف این نظر است. حالا او را برای نوشتن نمایشنامههایی که گاهی ابزورد هستند، میشناسیم.
موضع سیاسی هانتکه در ارتباط با جنگ بالکان و تجزیه یوگسلاوی بود که به نظر میرسید از صربها دفاع میکرد اما واقعیت امر اینطور نبود. بعد از آن جنگ تعداد بسیار زیادی از آن منطقه به اتریش پناهنده شدند، چون با اتریش هممرز بود و مسائل سیاسی و ادبی را پیش آورد که هانتکه هم موضعی در این بحثها گرفت.
اهدای جایزه نوبل را به نویسندهای نمیتوان داوری کرد، اما همیشه در هر جایزهای نویسندگانی هستند که مغبون میشوند تا یک نفر این جایزه را به دست بیاورد. هیچوقت در مورد هیچ جایزهای نمیتوان گفت داوران درست عمل کردهاند و باید همین فرد مورد تجلیل قرار میگرفت.