به چند دلیل «شهر پریان»، پژوهشی بسیار مهم و قابلِ اعتنا است. اول اینکه خانم دکتر آمنه ابراهیمی، برایِ اولینبار در تاریخِ ادبیاتِ ایران به شکلِ گسترده و منسجمی کوشیدهاند تا از خلالِ ادبیاتِ قرون و اعصارِ کُهنِ فارسی تصویری واقعی از زنان و زندگی آنها ترسیم نمایند. به همین دلیل در شهر پریان مدام به ادبیاتِ کُهن و آثار بیبدیلِ آن ارجاع داده میشود. نفسِ پژوهشِ شهر پریان، بینارشتهای است و میکوشد از خلال پیوند میان تاریخ، اساطیر و ادبیات، ریشههای فرهنگیِ حذفِ زنان را در تاریخِ ما بکاود. پس دلیل دومی که معتقدم این اثر بسیار مهم است، شیوهٔ پدیدارشناسانهٔ آن در بسطِ نشانهها و رویدادها و در واقع سویههای گفتمانیِ آن است. در این کتاب دو کلید واژهٔ مهم وجود دارد که سپهر خصوصی و عمومیِ زنان را و در واقع ذهنیت و عینیتِ زیستِ زنان را در یکدیگر میتند و از این یکپارچگی هدفی را دنبال میکند و آن دستیابی به الگو یا شیوهای از بازنمایِ حقایقی است که دستیابی بدان دشوار است. از این حیث پژوهش دکتر ابراهیمی مبتنی بر ایدهٔ معرفت و پندار در پدیدارشناسی است.
ضمن آنکه در پیشینهٔ پژوهشِ حاضر، تاریخچهٔ بسیار دقیق و منظمی از منابع برگزیدهٔ داستانی تدوین شده که مطالعهٔ آن در جهتِ درکِ بهترِ زمینههایِ ادبیِ بازشناختِ تصویر زنان ایرانی در فاصلهٔ هجوم غزها و مغولان تا هجومِ افغانها و بحرانهایِ پس از آن مفید است.
این اثر پیوندی میان مطالعات فرهنگی، تاریخ و ادبیات برقرار کرده و از این حیث منبعی غنی در این زمینهها به شمار میآید. ضمن آنکه میتواند اطلاعاتِ ارزشمندی در اختیار نویسندگان و درامنویسان قرار بدهد.